Sophie is 39, alleenstaand, baliemedewerker, en heeft zich ziek gemeld vanwege ernstige spanningsklachten. Sophie werkt al 10 jaar met plezier bij een zorgverzekeraar, waar ze erg gewaardeerd wordt. Ze heeft een goed contact met haar zus en eenmaal per week een bijpraatavond met vrienden.

Door een reorganisatie heeft ze er sinds 3 maanden veel werk bij; dit gaat nog zo’n 4 maanden duren. Dan wordt een andere afdeling opgeheven en krijgt ze versterking. Sophie was niet blij met het extra werk maar ‘sloeg zich er doorheen’ en nam regelmatig werk mee naar huis. Daardoor ging ze vaak laat naar bed en sliep steeds slechter in. Zo raakte ze steeds vermoeider.

Sophies zus vond dat ze haar de laatste tijd steeds afsnauwde en Sophie gaf toe dat ze minder geduld had. Ook op haar werk kreeg ze vaker ruzie. Thuis volgde dan een huilbui en voelde ze zich schuldig. Ze had het gevoel dat ze de controle over haar leven kwijtraakte. Op een ochtend, toen op haar werk de telefoon rinkelde, was ze bang hem op te nemen. Ze raakte daarvan in de war, werd erg onzeker en ging naar de bedrijfsarts die haar doorverwees naar een CSR-coach.

Ze kwam bij CSR-coach Pieter die een CSS type I constateerde. Hij legde uit dat het extra werk en het slaaptekort haar waarschijnlijk de das om hadden gedaan en gaf haar uitleg over stressfysiologie. Ze namen haar dagtaken door en samen zochten ze naar activiteiten die de balans in haar autonome zenuwstelsel konden herstellen. Ze kreeg daarvoor ook oefeningen en opdrachten mee naar huis.

Sophie kwam wekelijks bij Pieter. In het begin werd ze radeloos van het gevoel echt nèrgens zin in te hebben, maar in de loop van de weken ging ze beter slapen en merkte af en toe dat ze ergens enthousiast op reageerde. Maar bij de gedachte aan werken kreeg ze een knoop in haar maag. Toen ze door de bedrijfsarts werd uitgenodigd voor een gesprek op haar werk, sliep ze de nacht ervoor niet en kreeg na afloop een flinke terugval. Het voelde als falen en haar collega’s in de steek laten. Daarnaast schaamde ze zich vreselijk voor de ruzies die ze had gemaakt.

Na overleg met Pieter belde deze de bedrijfsarts. Er werd afgesproken dat Sophie niet naar het werk hoefde te komen tot ze voldoende hersteld was om terugval te voorkomen. Alle pijlen werden gericht op herstel. Sophie leerde te herkennen waar ze rustig van werd en ontdekte bijvoorbeeld tuinieren.

Na een maand begon ze weer over haar werk. Ze voelde zich nog wel onzeker, maar Pieter hielp haar een dagprogramma op te stellen waarmee ze eerst thuis kon oefenen met de taken van haar werk. Langzaam werd de moeilijkheidsgraad opgevoerd. Toen ze weer een paar keer per week enkele uren kon werken zonder klachten te krijgen, kon ze goed voorbereid het werk hervatten.

Ook in de re-integratieperiode werd ze door Pieter begeleid. Zo begon ze niet achter de balie, maar met routinewerk op een rustige plek. Doordat ook haar leidinggevende informatie over stress en herstel van Pieter had gekregen, begreep hij hoe belangrijk het was om stressfysiologie te vermijden.